Semester over!

4 månedar er forbi. Eit semester ved University of Hyderabad er over. Det har gått så fort. Eg huskar veldig godt første veka her, alt var nytt. Mennesker, internatlivet, den sterke maten, varmen, universitetet, kulturen.
Ting var ikkje organisert på same måte som heime. Ved dette universitetet registrerar ein lite online. Skjemaer og kurslister registreres for hånd. Vi måtte oppsøke professorer for å finne ut når forelesningane skulle vere. Vi gjekk på "courseshopping" for å finne ut kva kurs som var gode eller dårlege. Nokon professorer virka systematiske og flinke, andre var vanskelege å forstå. Eg valgte kurs som yoga, hindi, International relations og Sociology of India. Eg har lært mykje. Eg har vert frustrert, engasjert, lei, positiv, likegyldig osv. Alle følelsar har vert med i prosessen.
Forelesningar har blitt avlyst, prøver utsatt. Vi har sakna strukturen og effektiviteten vi kjenner frå heime. Vi har bitt tennene saman å skyldt på kulturforskjellar. Vi har lært å erkjenne at universitetet her er annleis frå universitetet heime. Vi har tilpassa oss.
For all del, eg har lært noko nyttig og. Eg har fått innblikk i hindispråket (noko som eg og vil fortsette med neste semester), eg har praktisert yoga og lært om filosofien bak yoga. Eg har lært om kastesystemet og korleis det fortsatt er gjeldande i samfunnet. Det er også nytt å kun ha forelesningar på engelsk, og å skrive oppgåver og eksamener på engelsk.

Bortsett frå å studere, har eg lært ein ny kultur å kjenne. Om ein i det heile tatt kan definere kva som er indisk kultur. India er alt. India har ingen homogen kultur. Omtrent kvar enkel stat har sitt eige språk og eigne tradisjonar. Det er det som er så spennande med dette landet. Eg har reist mykje iløpet av semesteret, mykje meir enn eg hadde forventa å gjere. Eg har vert i vest, øst og sør. Eg har reist på 16 timers lange togturar, som er ein opplevelse i seg sjølv. Eg har besøkt titals hindutempler, budd i ein husbåt i Kerala, tatt skremmande bussturar, klappa kobraslanger, vert på "slumtour" i Asias største slum i Mumbai, dansa i Hyderabads gater, bada og sola meg i Goa, ete mykje rar og fantastisk mat, kjærleik, vert på besøk i ein indisk landsby, vert i indisk bryllup, gått med sarie, lært å synge på sør-indisk vis, eg har møtt fantastiske mennesker som viser ein varm gjestfrihet (noko vi nordmenn har mykje å lære av). Lista er evig lang!

Eg har kjent på heimlengsel. Lengsel etter venner og familie heime, norsk mat, privatliv, norske måtar å gjennomføre ting på, lengsel etter trær som skiftar farge om hausten. Likevel er ikkje lengselen større enn opplevelsane eg får her. For ikkje å snakke om menneskene eg møter, og erfaringen ved det å bu i eit nytt og annerledes land.

Neste veke pakkar eg sekken å reiser på ein laaang vinterferie. Saman med kjekke folk eg har blitt kjent med her, skal vi utforske den nordlege delen av India. Og ein stor glede er at eg får besøk frå Noreg. Regine landar i Delhi 19 desember, og ho blir med vidare på rundreisa.

Her er reiseruta: Hyderabad- Aruku Valley - Calcutta - Varanasi - Kathmandu (Nepal og trekking i Himalaya)- Delhi -Amritsar - Delhi- Agra (Taj Mahal jippi)- Jaipur (julefeiring på eit fint hotell), Odaipur, Goa (nyttår på stranda). Fantastisk, ikkje sant? Eg takkar den norske staten for lån og stipend, som rekker lengre her enn i Noreg. Ingen norsk jul på meg, men det er heilt ok. Trur eg.

 Her er nokre tilfeldige bilder frå denne innholdsrike hausten:

Fargerik Dusshra- hindufestival i Hyderabad

På stranda i Pondicherry

Sleepertrain. Her er det lite privaliv

Utanfor Mysore Palace. Villige foto-objekter

Vakre mennesker

Indisk bryllup i Thèni

Madurai

Cultural Evening på campus, der vi utveksligsstudentar stod for programmet.

Meg og Gjertrud gjorde vår eigen versjon av "Du skal ikkje sova bort sumarnatta". Viktig med norske tonar.

Gateway of India i Mumbai.

Besøk i Gandhi-huset i Mumbai. Inspirerande.

Solnedgang ved Chawpattibeach i Mumbai

Besøk på Starbucks i Mumbai, den første og einaste i India

Victoria Terminus i Mumbai.

Fargerikt!

Gatekunst i Mumbai

Viktig advarsel!

Dussehra festival i Hyderabad!

Dette er noko vi har skjønt etter 3 måneder i India: India er festivalenes land! Dei ulike festivalene representerer viktige sosiale, kulturelle og religiøse aspekter i samfunnet.

Onsdag 24 oktober var ein offisiell helligdag, og vi fekk vere med å feire! Denne dagen var den tiende, og siste dagen av hindufestivalen Dussehra. Festivalen blir feira på ulike måter rundt om i India, også på sin måte i Hyderabad. I korte trekk, festivalen markerer at hinduguden Rama sigra over demonkongen Ravana. Dussehra-festivalen feirar at det gode vann over det onde. Så klart må ein feire det!

Hinduer markerer Dussehra blant anna med å ofre mat til guder i templene, velsigne ulike husartikler som kjøkkenutstyr, bøker, datamaskiner, også kjøretøy. Ved å gjere det på akkurat denne dagen, vil det bringe lukke. Det er også vanleg å ha parader i gatene. Musikk, fargar (som ein blir smurt inn med), dansing og smil er noko av det som pregar paraden. Alt dette er ein av grunnane til at India er eit fantastisk land å befinne seg i. Gatene er fulle av liv, og mennesker i alle aldrer dansar og ler.


Her er ein liten video, som viser det fargerike, morosame og fantastiske livet ein heilt "vanleg" onsdag ettermiddag. Legg merke til dei elleville kvinnene!

Bryllup på den indiske landsbygda

Det var ein heilt vanleg dag i Hyderabad då Kaia ringte meg å sa: "Marianne, vi er inviterte i bryllup!!".
Å oppleve eit ekte indisk bryllup er noko eg og andre har snakka om sidan vi kom hit. Indisk bryllup står på lista over ting ein må oppleve når ein er i India. På lik linje som å besøke Taj Mahal, ri på elefant og kamel, vere statist i ein ekte Bollywoodfilm og å oppleve Himalaya ved soloppgang (alt dette er fortsatt ugjort, men innen rekkevidde).

Meg, Kaia og Gjertrud pleier å delta på yogatimar på ettermiddagane, og det var nettopp der vi fekk invitasjon til dette indiske bryllupet. Ein hyggeleg inder, som vi no har stifta bekjentskap med, inviterte oss i bryllup til søstra hans. I Noreg ville ein ikkje invitert tilfeldige mennesker i bryllup, men i India er det tydligvis heilt normalt. Vi protesterar ikkje..

I lykkerus over invitasjonen, bestemte vi oss for å kjøpe sarier. Eit plagg som er det mest vanlege plagget for indiske kvinner. Vi oppsøkte ein sariebutikk, som hjalp oss med å velge ut stoff, deretter blei stoff og mål sendt til skreddaren. Å velge ut farge og mønster på sarien var ikkje lett. Overveldande mykje fint. Men alt gjekk ikkje knirkefritt. Min lilla vakre sarie blei ikkje ferdig i tide (arg!!!), så eg endte opp med å låne sarien til ein av dei andre utvekslingsstudentane. Den var grøn, og neeeesten like fin som den eg eigentleg valgte ut.

Bryllupet fann stad i ein liten landsby like utanfor Theni, som ligger i staten Tamil Nadu, sør for Hyderabad.
Ein flytur og to bussturar unna var vi framme. Første natta budde vi i det huset der bryllupet skulle ta plass. Vår indiske venn var ein utmerket vert, og vi blei godt ivaretatt. Andre bryllupsgjester var overraska over å sjå tre blonde jenter der, og oppmerksomheten vi fekk var stor. Men det er for så vidt ikkje noko nytt for oss...
Bryllpet var innholdrikt men ganske kortvarig. Det starta kl 07.00 på morningen (!!) og var ferdig rundt kl 12. Vi åt fantastisk god mat, servert på bananblader. Vi helste på maaaange folk. Og vi sprada rundt i sarier.

Vi fekk eit interessant innblikk i korleis eit hindu bryllup går føre seg. Ekteskap er ein av dei viktigaste sosiale institusjonane i det indiske samfunnet. Vi blei fortalt at familiar investerer store summar i bryllup. I ulike kaster er det fortsatt vanleg med arrangerte ekteskap. Ein annan dimensjon ved arrangerte ekteskap er nettopp at brud og brudgom er frå same kaste. Oppretthalding av sosial status er ein av grunnane til at ein giftar seg med nokon innanfor eins eigen kaste. Arrangerte ekteskap innanfor same kaste er ein av faktorene, som spelar inn i opprettholdelsen av kastesystemet i India. Trist nok..

Her er nokre bilder frå bryllupet:

Vi fekk lokal hjelp ved sariepåkledning

Diskrè tilskuerplass

Bryllupsparet i midten på bildet. Brudens famile til venstre, og brudgommens famile på høgre side. Ritualer med mat, kokosnøtter og blomster.

Vi overakk vår beskjedne gåve til brudeparet. Heilt til venstre er kusina til bruda, og til høgre i bildet vår venn Dipak, brudens bror.

Vakre vakre jenter i sariene sine.

This is India

Det er såklart maaaange ting i India, som er veldig annerledes frå Noreg. Naturen, klimaet, maten, kulturen, språket, trafikken og så mykje meir.  Nedanfor er nokon av dei mange tinga, som ein sjelden eller aldri møter på i Noreg..

1. Ein annerledes transportkultur. 
Å kome seg frå stad til stad i India, kan til tider vere tidkrevande. Å bu i ein by med omlag 8 millioner innbyggerer krever ikkje berre tid, men også ein stor dose tolmodighet. Her i Hyderabad er vi ivrige brukarar av såkalte "rickshawer".  Desse mopedtaxiene kan romme mange personar, alt etter korleis ein organiserer det. Vi har klart å vere 7 stk i ein rickshaw eingong. Då satt nokon oppå andre, og to satt framme ved sjåføren. Eg har sjølv såtte halvveis ut av ein rickshaw. Det kan vere ein nervepirrande oppleving. Intimgrenser er ikkje eksisterande, og tolmodigheten spelar inn når vi skal avtale pris med rickshawsjåføren. Han (det er kun menn som køyrer rickshawer) seier alltid først  ein latterleg høg pris til oss. Dette fordi vi er lyse i huda, og ikkje veit betre. Den gong ei. Vi kan stå lenge å diskutere pris med rickshawsjåføren, nokon gongar får vi prisen vi ønsker, andre gongar gir vi etter. Alt etter kva tolmodigheten tåler. Som oftast ristar sjåføren velkjent med hovudet til slutt, og begge partar blir fornøgde.
Vi har allerede reist til ulike stadar i India, deriblant Kerala, Goa, Hampi og Pondicherry. Vi har tatt nattog, som også er ein annerledes opplevelse enn NSB toget i Noreg. Det er for det første mange fleire mennesker på eit indisk tog, og "privatliv" er ein ukjent term. Ein har sin eigen hard seng, men fortsett frå det kan alle stirre på deg så mykje dei vil. Mennesker går rundt om på toget å roper ut at dei selger snacks og chai. Det kan vere slitsomt å bli vekt av ein slik person.
Eg har også for første gong tatt ein sleeperbus, som også var ein interessant opplevelse. Å ligge horisontalt på ei seng, samtidig som bussen humper avgårde på ein dårleg grusveg, kan forårsake kvalme og redsel. Heldigvis gjekk det bra til slutt. Tolmodighet spelar også her ei stor rolle. Midt på natta kan bussen stoppe, og folk forteller deg at du må bytte buss. Bussturen ein trur skal ta 10 timar tar plutseleg 14 timar. Bussen har ikkje toalett, så ein ventar forhåpningsfullt på at bussen skal stoppe ein stad. Om den ikkje gjer det, må ein smøre seg med tolmodighet.
Alt i alt er det mange muligheter for å kome seg frå stad til stad. Rickshawer, busser, tog og fly er rimeleg billig. Avstandane er lange, men transportkulturen er halve opplevelsen.

Rickshawdriver

Nattog frå Hyderabad til Chennai

2. Mangel på god kaffe
Eg hadde store forventningar til indisk kaffe. Den store kaffeelskaren som eg er, hadde aldri trudd at god kaffe ville bli ein mangelvare. Men det er det! Slikt har eg erfart før, når eg har reist i Sør-Amerika. Eit land som dyrker, produserer og eksporterer kaffe, drikker ikkje mykje kaffe sjølv. Det er min teori. Indere drikker ikkje mykje kaffe, dei eksporterer den ut til andre kaffefrelste land, som Noreg til dømes. Indere drikker te.  Eg og andre internasjonale studentar er alltid på jakt etter god kaffe. På resturanter serveres det noko som er tilsvarande kaffe. Store doser melk og sukker gjer at ein knapt kan smake forskjell på kaffe eller chai. Her om dagen hadde ei av dei norske jentene problemer med å konstantere om det var kaffe eller chai ho drakk.
Heldigvis har eg vert heldig å funne god kaffe, kjøpt på eit supermarked. Kaffen er frå Kenya, og den smakar faktisk kaffe. Eg har også kjøpt meg ei presskanne, så no har eg alltid ein god start på dagen. Hurra!

3. Nyskjerrige blikk
Eg kan ikkje få nevnt det ofte nok, men indere stirrer såååå mykje på oss. Eg har til dømes aldri fått så mykje oppmerksomhet frå menn, som den oppmerksomheten eg får her. Dette gjelder alle oss studentar som er frå Vesten. Ja, eg forstår at vi skiller oss ut. Og ja, vi pratar ein anna språk, kler oss annleis og har eit ulikt kroppsspråk. Men likevel, er det nødvendig å stirre så mykje? Herregud. Vi opplever at mennesker stoppar opp, og mennesker snur seg etter oss. Nokon spør om dei kan ta bilder av oss, andre tar bilder uten å spørre først. Nokon vil vere med på bildet. Ein søndags ettermiddag besøkte vi Hyderabad zoo. Dyrehagen viste seg å vere eit populært søndagsbesøk, for det var vanvittig mange mennesker der. På eit tidspunkt følte eg at vi seks lyshuda studentar var del av dyrehagen. Vi stirra på dei eksotiske dyra og tok bilde. Mens indere stirra på oss å tok bilde. Rart. Korleis kan vi vere meir spennande ein Bengaltigeren? Oppmerksomheten og stirringa varierer etter kor i India vi er. Nokon stadar er vant til vestlege personar, andre stadar ser aldri eller sjelden vestlege personar. I Goa til dømes er dei veldig vant til turister. Der blei oppmerksomheten retta mot lommebøkene våre. Smykkeselgerne på stranda dro oss omtrent til vanvidd.

Do not tease tourists

4. Lite struktur
Å vere student i eit anna land, krever også her ein dose tolmodighet. Pensumlister og leselister er ikkje kvardagskost ved Univeristy of Hyderabad. Vi har heller ikkje fått eksamensdatoer. Noko som er frustrerande med tanke på reiseplanar i desember.
Å vere tilstede i forelesningar kan også vere ein interessant og annerledes oppleving. Powerpoint er fråværande. Eg har ein forelesar som leser opp lange definisjonar på enkle termer. Dette er definisjonar vi lettare kan lære oss frå ei bok. Den timelange forelesninga 4 dagar veka, forblir dermed ein tørr time. Det hjelper heller ikkje at han har ein ustrukturert måte å forelese på.
Vi har også opplevd fleire gongar at forelesningar plutseleg er avlyst, eller at forelesar ikkje dukkar opp. Slike ting får vi sjelden beskjed om på førehand. Ein anna ting som skjedde ein dag, var at forelesaren vår avbraut undervisninga halvveis,  fordi han meinte at dei fleste ikkje var konsentrerte nok. Ein anna grunn var også at halvparten ikkje var til stede. Han ville ha ei ny forelesning dagen etter, utan å tenke på at vi har andre timar på det gitte tidspunktet. Kvar er strukturen i det liksom?
Mitt norske vesen er vant til meir struktur i studiekvardagen, spesielt frå universitetets side. Men her må vi godta at ting gjerast annleis.

5. Dyreliv
Vi bur på ein grønn og frodig campus. Her er det små innsjøar, palmar og plantar i alle fasongar. Dyrelivet er også mangfoldig. Det er ikkje uvanleg at ein villsvinfamilie spaserer langs vegen, eller at ein flokk med bøfler  plutseleg kryssar vegen. Ganske facinerande. På campus går det også hunder rundt omkring. Dei er ikkje særleg søte. Og vi må passe oss slik at dei ikkje biter oss. Ei eg kjenner blei bitt av ein hund, og måtte dermed på sjukehuset for å ta rabiessprøyte. Fysj.

Det er heller ikkje uvanleg at ein ser apekattar. Dei er søte ved første augekast. Men eg hadde ein ubehageleg opplevelse der eg stoppa opp for å ta bilde av ein apekatt. Det likte han ikkje, og han freste til meg. Eg var sikker på han skulle angripe meg. Skremmande. Eg har lært ei lekse. Ein tullar ikkje med apekattane..

Høgt og lavt i Kerala

Her kjem eit altfor seint blogginnlegg. Uannsett, forrige veke fekk vi muligheten til å reise til Kerala!  Takka vere Independence day og Id al Firt, to av dei 18 (!) offisielle helligdagene i India. Spontant og på eige initiativ pakka vi sekken og utforska ein ny og spennande stad i dette fantastiske landet.
Det er noko med oppholdet i India, som gjer at reiselysta kriblar i heile kroppen. Inne imellom studier leitar vi etter helger og fridagar, som gir oss muligheten til å reise. Bra for oss at India har så mange helligdagar!

Kerala ligger sørvest i landet, og blir kalt for å vere Gods own country. Blant anna går Kerala for å vere den grønnaste staten i India, og staten scorer høgt på Human Development Index.
Her er nokre bilder frå turen vi hadde:

Lonely Planet boka er god å ha

Beste gartneren i gata?

Første stopp på vår rundreise i Kerala var  Kochin. Vi budde i ein bydel kalt Fort Kochi. Kochi er ein stor eksportør av sjømat. På biletet ser ein dei tradisjonelle fiskenetta.

Sjømat i alle fargar og fasonger

Kochi er også kjent for sine fargerike kryddermarkeder.

Gamle sjarmerende hus

Eit av dei mest kjente turistattraksjonane i Kerala er "the Backwaters". Backwaters er eit nettverk av kanalar, elver og innsjøer. For ca 200 kroner kan ein leige ein husbåt for eit døgn. Det gjorde vi! Ombord på husbåten hadde vi vår eigen kokk og vår eigen båtfører. Det var eit ganske så fantastisk døgn!

Jentene kosar seg på dekk!

Etter backwaters og Kochi tok vi turen til Munnar. Munnar ligger i fjellene, og majoriteten av menneskene her livnærer seg av tedyrking og teproduksjon. Teplantar så langt augene rekker.

Vakker natur

Lokalbefolkning

Vi fekk ikkje auge på elefantar, men vi fekk ein advarsel i det minste.

Hiking til visstnuk eit stort fossefall.

Til og med oss nordmenn var imponerte over fossen

Fine jenter

Besøk ved det lokale temuseet.

Endå meir teplantar.

Tilbake i Kochi var planen å besøke ein "elephant training camp". Men det viste seg at den var stengt pga helligdag (!). Vi fekk likevel vere vitne til elefantar som bada..